Een boeiend bericht op de website van Nature, gisteren. Het DNA van drijvend blaasjeskruid (Utricularia gibba) blijkt voor 97 procent uit coderend DNA (genen dus) te bestaan. Ter vergelijking: het menselijk genoom bestaat voor ongeveer 2 procent uit genen.
Dit werpt een heel nieuw licht op de discussie over ‘junk’ DNA. Toen duidelijk werd dat een groot deel van het genoom van organismen niet codeert voor eiwitten, werd in eerste instantie aangenomen dat dit niet-coderende DNA geen functie had en dus ‘rommel’ was. Evolutionair wrakhout. De resten van duplicaties, virusinserties en mobiele elementen.
Onlangs kwam het Encode-onderzoek in het nieuws. Dit suggereerde een vorm van functie voor misschien wel 80 procent van het junk-DNA. Was het dan toch geen junk? Eerder waren er overigens al allerlei functionele eenheden in niet-coderend DNA gevonden. Er werden bijvoorbeeld kleine RNA moleculen afgelezen, die allerlei functies kunnen hebben. Lees verder De omgekeerde ui-test→
De afgelopen weken heb ik verschillende debatten gevoerd met jonge aarde creationisten, zowel ‘live’ als digitaal. Een onderwerp dat in dit soort debatten altijd wel terugkomt is de vraag waar alle tussenvormen zijn.
Een kort antwoord op de vraag kan zijn: hier en hier!
Dat maakt niet altijd even veel indruk. Bij de recente publicaties rond Au. sediba reageerde het altijd voorspelbare Answers in Genesis bijvoorbeeld met de claim dat dit ‘gewoon een aap’ is. In een discussie op de site geloofenwetenschap.nl kwam dezelfde reactie: tussenvormen? Die kan je bij de ene of de andere soort indelen.
Het plaatje bij deze post laat het probleem zien. Een knoop verandert hier langzaam in een vuist. De bovenste drie plaatjes zijn vooral ‘knopig’, de onderste drie zijn ‘vuistig’. Toch gaan de plaatjes naadloos in elkaar over. De laatste knoop lijkt meer op de eerst vuist dan op de eerste knoop.
Weer even een verwijzing- op originele copij zit ik nog wat te broeden. Ik kwam net een link tegen naar een (relatief oude) presentatie van Graeme Finlay, een Nieuw Zeelandse geneticus die een aantal dunne boekjes voor christenen heeft geschreven met een uitleg van het genetische bewijs voor evolutie.
Het werk van Finlay heb ik gebruikt voor mijn boek, met bronvermelding natuurlijk. Waar ik hier naar wil verwijzen zijn twee presentaties, waarin Finlay in gaat op de genetische bewijzen voor evolutie, maar ook toelicht hoe hij de evolutionaire geschiedenis koppelt aan de Bijbel.
Zelfs voor wie het niet eens is met zijn Bijbelvisie, is het belangrijk zijn genetische bewijs eens goed te bekijken. Simpelweg roepen dat dit zijn ‘wereldbeschouwelijke interpretaties’ zijn is naar mijn idee te kort door de bocht.
Even een signalering. Vandaag staat in Science een serie berichten over Australopithecus sediba. Van deze homide, die in 2011 voor het eerst is beschreven, zijn twee relatief complete skeletten gevonden.
Veel mensen vragen zich af waar alle ’tussenvormen’ zijn. Wel, het interessante aan A. sediba is dat deze een ‘mozaïek’ van aapachtige en mensachtige kenmerken heeft. Ik heb dit bericht met veel interesse gelezen. Het ontbreekt mij aan de tijd (en de noodzakelijke kennis over fossielen en hominiden) om er in detail op in te gaan. Maar een fossiel met kenmerken van een aap en een mens klinkt behoorlijk tussenvormig. Dus beleefd aanbevelend: A. sediba.
Het schiet niet op met de blogjes die ik overweeg. Leven als ZZP’er (al is het maar voor vijftig procent) betekent toch dat betalende opdrachten meer prioriteit krijgen.
Daarom nog maar een recensie, enkele weken geleden verschenen in het ND, van een biografie over Asa Gray. Die is om verschillende redenen interessant. Gray was de man die Darwin’s evolutietheorie introduceerde in de VS en was bovendien uitgesproken gelovig. Boeiend is dat veel van de vragen die Gray aanpakt over geloof en wetenschap nog steeds spelen.
Een boeiend bericht op de website van Nature, gisteren. Het DNA van drijvend blaasjeskruid (Utricularia gibba) blijkt voor 97 procent uit coderend DNA (genen dus) te bestaan. Ter vergelijking: het menselijk genoom bestaat voor ongeveer 2 procent uit genen.
